Een prachtige analyse. En dan nu: wat gaan we doen? Ook binnen NWO-I signaleren we deze problematiek via diverse invalshoeken, waaronder de SEP-evaluaties en het medewerkersonderzoek.
Hoe steunend of behulpzaam ervaren postdocs initiatieven als loopbaanondersteuning? Niet direct in de sfeer van "hoe schrijf ik een goede sollicitatie" (want dat stuurt al richting uitgang) maar wel:
Wat is mijn persoonlijke talent? Waar komt dat het beste tot zijn recht? In wat voor soort functie en in wat voor soort omgeving pas ik goed? En vervolgens: waar zit mijn netwerk? Hoe ontwikkel en onderhoud ik een netwerk in potentiele werkomgevingen?
En ook: hoe vind / vraag / krijg ik collegiale steun bij mensen die deze strijd herkennen en niet mijn rechtstreekse concurrent zijn voor een vast contract? Waar haal ik de tijd vandaan om met dit soort dingen bezig te zijn en te netwerken? Durf ik voor mezelf en mijn positie op te komen?
Wat mij betreft is ook de vraag: wáárom hebben we met zijn allen ons systeem zo laten inrichten dat Postdocs steeds slechts een tijdelijk contract krijgen?
Ja ik weet het antwoord: mag geen langer tijdelijk contract zijn van de Flexwet, ze zitten op tijdelijk geld, etc.
Maar waarom accepteren we wel elke keer inwerktijd voor alweer een nieuwe postdoc op een tijdelijk arbeidscontract, en nemen we niet het risico om een postdoc in vaste dienst te nemen, waarmee z'n/haar kennis behouden blijft in de organisatie, en die bij een volgend project in dezelfde organisatie wat inwerktijd op een aanpalend expertisegebied nodig heeft? Natuurlijk moet het wel om een team/instituut van enige omvang gaan, met een relatief stabiele stroom aan inkomsten. Maar die zijn er echt. Zitten we dan zó in de tang van HR en de financial controllers die dit niet aandurven?
Ik snap dat echt niet. Misschien kunnen jullie me uit mijn onbegrip helpen?
Heel erg met je eens Marjan! Dus je vraag is terecht en ook cruciaal om mee aan de slag te gaan.
En zolang de systemische oplossing nog niet werkt, zouden we tenminste - zoals jij nu doet - de moeilijke situatie van postdocs moeten erkennen. Het bieden van enige vorm van symptoombestrijding en ondersteuning van hun zelfvertrouwen rond hun kansen in de arbeidsmarkt zou wat mij betreft het minste zijn.
Ik denk dat de transparantie van het systeem ook heel erg kan helpen. Meteen van het begin duidelijk zijn wat de organisatie kan bieden in geval van ontwikkeling (Ik denk dat elke instituut een ondersteuning voor postdocs moet inrichten) en toekomst perspectief (met support voor mobilitieit/ loopbaancoaching).
tip: vanuit SOFOKLES start een pilot in Groningen die - aanpalend aan Academic Transfer professionele loopbaanondersteuning biedt aan startende wetenschappers die hun loopbaan na hun tijdelijke contracten aan de universiteit elders moeten of willen voortzetten.
Als de opzet werkt wordt het aanbod in 2025 mogelijk breder beschikbaar.
Comments
Een prachtige analyse. En dan nu: wat gaan we doen? Ook binnen NWO-I signaleren we deze problematiek via diverse invalshoeken, waaronder de SEP-evaluaties en het medewerkersonderzoek.
Hoe steunend of behulpzaam ervaren postdocs initiatieven als loopbaanondersteuning? Niet direct in de sfeer van "hoe schrijf ik een goede sollicitatie" (want dat stuurt al richting uitgang) maar wel:
Wat is mijn persoonlijke talent? Waar komt dat het beste tot zijn recht? In wat voor soort functie en in wat voor soort omgeving pas ik goed? En vervolgens: waar zit mijn netwerk? Hoe ontwikkel en onderhoud ik een netwerk in potentiele werkomgevingen?
En ook: hoe vind / vraag / krijg ik collegiale steun bij mensen die deze strijd herkennen en niet mijn rechtstreekse concurrent zijn voor een vast contract? Waar haal ik de tijd vandaan om met dit soort dingen bezig te zijn en te netwerken? Durf ik voor mezelf en mijn positie op te komen?
Wie heeft aanvullingen of antwoorden?
Wat mij betreft is ook de vraag: wáárom hebben we met zijn allen ons systeem zo laten inrichten dat Postdocs steeds slechts een tijdelijk contract krijgen?
Ja ik weet het antwoord: mag geen langer tijdelijk contract zijn van de Flexwet, ze zitten op tijdelijk geld, etc.
Maar waarom accepteren we wel elke keer inwerktijd voor alweer een nieuwe postdoc op een tijdelijk arbeidscontract, en nemen we niet het risico om een postdoc in vaste dienst te nemen, waarmee z'n/haar kennis behouden blijft in de organisatie, en die bij een volgend project in dezelfde organisatie wat inwerktijd op een aanpalend expertisegebied nodig heeft? Natuurlijk moet het wel om een team/instituut van enige omvang gaan, met een relatief stabiele stroom aan inkomsten. Maar die zijn er echt. Zitten we dan zó in de tang van HR en de financial controllers die dit niet aandurven?
Ik snap dat echt niet. Misschien kunnen jullie me uit mijn onbegrip helpen?
Heel erg met je eens Marjan! Dus je vraag is terecht en ook cruciaal om mee aan de slag te gaan.
En zolang de systemische oplossing nog niet werkt, zouden we tenminste - zoals jij nu doet - de moeilijke situatie van postdocs moeten erkennen. Het bieden van enige vorm van symptoombestrijding en ondersteuning van hun zelfvertrouwen rond hun kansen in de arbeidsmarkt zou wat mij betreft het minste zijn.
Ik denk dat de transparantie van het systeem ook heel erg kan helpen. Meteen van het begin duidelijk zijn wat de organisatie kan bieden in geval van ontwikkeling (Ik denk dat elke instituut een ondersteuning voor postdocs moet inrichten) en toekomst perspectief (met support voor mobilitieit/ loopbaancoaching).
tip: vanuit SOFOKLES start een pilot in Groningen die - aanpalend aan Academic Transfer professionele loopbaanondersteuning biedt aan startende wetenschappers die hun loopbaan na hun tijdelijke contracten aan de universiteit elders moeten of willen voortzetten.
Als de opzet werkt wordt het aanbod in 2025 mogelijk breder beschikbaar.